Dear John.

U herinnert zich nog George W. Bush of “W” zoals hij door zijn fans werd genoemd. De voorganger van Obama, die dankzij de aanslagen van 9/11 zijn presidentschap eindelijk leven kon inblazen. Want tot die aanslagen op de Twin Towers blonk “W” vooral uit door een recordaantal vakantiedagen.

De “Aanslagen tegen Amerika” en de daaropvolgende  “Strijd tegen de Terreur” werden de leidraad van zijn Presidentschap, en bleken voor zijn partij een godsgeschenk. George “W” Bush lanceerde vanuit een simplistische kijk op de wereld, een “War on Terror” waarmee hij zijn extreem rechtse agenda kon doordrukken en die op vele vlakken erger was dan het Kwaad dat hij wou bestrijden.

Die “Strijd tegen Terreur”  bleek namelijk een geweldig efficiënte manier om zijn achterban op de been te brengen. Rechts Amerika schaarde zich als één man achter de President. Links Amerika durfde geen tegengas geven. Het leverde hem ultiem een tweede ambtstermijn op. Met dank aan Bin Laden. De Strijd zélf had weinig om het lijf. In het kader van de “War on Terror” werd vooral een extreme rechts-ideologische strijd gevoerd. Daarvoor moesten eerst enkele democratische basisrechten sneuvelen.

Om terrorisme écht “aan te pakken” was een andere, meer bedachtzame aanpak verstandig geweest. De voedingsbodem voor terrorisme is immers de Amerikaanse arrogantie en inmenging in de politiek van andere landen. 

Het klimaat in de USA onder George “W” Bush werd er een van terreur. De overheid terroriseerde de Amerikaanse burgers met alarmniveaus. Mensen werden door de overheid constant de stuipen op het lijf gejaagd. Op die manier bleven ze hun President steunen. Angst werd het instrument. De Strijd het excuus. Een extreem rechtse ideologische agenda het échte doel. 

De “Strijd tegen Terreur” was een leugen, die begon als een eerbare zaak. Het was een dekmantel voor een brutale machtsgreep van extreem rechts in de Amerikaanse instellingen, die wél geleid heeft tot de herverkiezing van George W. Bush. “W” wordt nog steeds aanbeden door zijn rechtse achterban (De Tea Party fundamentalisten) en verafschuwd door alle rechtgeaarde democraten. Ondanks een rotslecht internationaal imago wordt Bush door vrienden en intimi steevast omschreven als “charmant, intelligent en aimabel”. 

Het is vaak moeilijk de grens te bespeuren tussen uiterst rechts en uiterst links. Zo werkt fundamentalisme. 

Het is bijgevolg een kleine stap van George “W” Bush naar John “W” Crombez. Ze voeren allebei oorlog tegen een substantief. Voor Bush was het “Strijd tegen Terreur”, voor Crombez is het de “Strijd tegen Fraude“

Als nieuwe held van links in zijn Strijd tegen de alomtegenwoordige fraudeurs, ziet Crombez zijn macht elke dag toenemen en bedient hij zich van steeds driestere middelen. Daar waar Bush een klimaat van Angst nodig had om zijn rechts-ideologische agenda erdoor te rammen, bedient Crombez zich van een klimaat van Afgunst. Dat wérkt nu eenmaal voortreffelijk in een land waar 1 op 3 werknemers door de overheid betaald wordt. De grootste publieke sector ter wereld! En je creëert gemakkelijk een doeltreffend wij / zij gevoel door in te spelen op Afgunst. Die dikkere auto en grotere villa van de ondernemer in de straat steken zo hard de ogen uit. Altijd prijs. Dit land gunt geen succes. 

“Links” was na de verkiezingen in Vlaanderen zo goed als uitgeteld. SP.a verloor roemloos de voorbije federale verkiezingen. Nog nooit konden de Vlaamse socialisten zo weinig kiezers overtuigen.  Commentatoren, analisten en opiniemakers waren na #13062010 unaniem: dit waren de meeste rechtse en meest Vlaamse verkiezingen ooit. De roep om verandering, responsabilisering en een slimmere, slankere overheid weergalmde op alle partijhoofdkwartieren. Zelfs DiRupo verklaarde “Iek hep u begreeepen” voor hij zich meer dan 550 dagen ingraafde om de winnaar van de Federale verkiezingen in Vlaanderen uiteindelijk met behulp van de OVLD en CD&V uit te roken. Gennez gaf in Le Soir verbatim toe dat ze DiRupo de raad had gegeven de NVA eraf te rijden. De SP.a werd door de PS aangeduid als dé PS-partner in Vlaanderen. SP.a is de énige partij die geen verkiezingen nodig heeft om ministers te leveren. De partij wordt niet verkozen door de Vlamingen, maar aangeduid door de PS. Zo voltrekt zich het eerste deel van een socialistische machtsgreep. Desnoods wordt nu ook de grondwet verkracht om het systeem overeind te houden waarin de PS al 24 jaar onafgebroken de l
akens uitdeelt. Deze PS-regering is geen antwoord, maar een reactie op de verkiezingen, met als enige bindmiddel de schrik voor N-VA en als enig doel het betonneren van het Belgische Status Quo, tegen het Vlaams kiesresultaat in. Di Rupo heeft trouwens aangekondigd dat hij lopende zaken jaaaaaaren gaat rekken als N-VA nog eens de verkiezingen zou winnen. Democratie wordt in België uitsluitend toegepast wanneer het de PS past. We kunnen de volgende Federale verkiezingen eigenlijk gewoon overslaan. Waarom nog gaan stemmen?

En kijk, met de “Strijd tegen Fraude” kan probleemloos het tweede deel van een linkse ideologische agenda doorgeduwd worden. Wie had dàt gedacht in de eerste dagen na de voorbije verkiezingen!  De SPa legde op #13062010 haar kiesprogramma voor aan de kiezer, die het wegstemde als nooit voorheen. Via de achterdeur van de Strijd tegen Fraude legt SPa nu haar ideologie op aan 6 miljoen Vlamingen die het PVDA en SPa programma absoluut keer op keer wegstemmen.

Crombez vroeg en kreeg een “Bazooka” voor zijn heilige oorlog – niettegenstaande hijzelf nog nooit met een pistool leerde schieten. Als je zomaar met een bazooka begint te schieten riskeer je het ganse woud overhoop te knallen en zo de hele biotoop onleefbaar te maken. Nog nooit gaven zoveel bedrijven onomwonden te kennen te willen delocaliseren naar het buitenland. Dit lijkt John Crombez geenszins te deren. Ook zijn Strijd is immers een leugen, die verkocht wordt als een eerbare zaak. Professor Maus becijferde dat die Strijd evenveel kost dan ze opbrengt. Dat hebben veel socialistische maatregelen met elkaar gemeen. Het doel is niet de aanpak van de fiscale fraude. Dat kan immers enkel door een grondige vereenvoudiging van de fiscaliteit gecombineerd met een serieuze daling van de nominale tarieven. Daar zijn vriend en vijand het over eens. Maar daar is moed en visie voor nodig. En daarvoor moet men eindelijk afstand doen van het linkse “sociale” subsidie-en doelgroepen beleid, dat door de Vlaamse kiezer trouwens elke keer keihard weggestemd wordt. This is sooooo not going to happen. Tussen verkiezing en hervorming staat het gigantisch Belgisch Establishment aangevoerd door de PS. De definitie zelf van het Status Quo. En wraakroepende chantage via stakingen  door het ABVV / ACV / FGTB. De knokploegen van het Status Quo, so to speak.

Het werkelijke doel van de huidige Strijd is scoren bij de afkalvende linkse achterban, de indruk geven dat er “eindelijk iéts gebeurt” ook al gaat dat ten koste van onze economie. De prijs voor deze Wild West-aanpak zal bijzonder zwaar zijn. John Crombez is zonder twijfel een integere mens én een politiek talent. Maar hij speelt deze match uitsluitend voor de eigen spionkop en ten koste van onze economie. Bedrijven en ondernemers staan te drummen aan de uitgang. Men duwt er een linkse agenda door die in Vlaanderen bij elke verkiezing weggestemd wordt. En men installeert een soort fiscale terreur bij wijze van ontrading. Benieuwd wie hier in de toekomst voor welvaart gaat zorgen, en al die onbetaalbare voordelen gaat blijven financieren.

Terrorisme bestrijd je niet door oorlogen te beginnen maar wél door eerst de voedingsbodem weg te nemen. Idem zo voor Fraudebestrijding. België is de meest open economie van de EU. Het is waanzin om ondernemingen/zelfstandigen de bikkelharde concurrentie te laten aangaan met de hoogste belastingvoeten van de EU en een ontransparante, complexe fiscale regelgeving. Maar deze verbeterpunten in een waarachtige “Strijd tegen Fraude” zijn helaas ideologische dada’s van de politieke familie waartoe John Crombez behoort.  De strijd van Crombez is een linkse ideologische strijd. Vervang “Angst” bij Bush door “Afgunst” bij Crombez. Vervang “Terreur” bij Bush door “Fraude” bij Crombez. Voila. We zijn er.

De Strijd van John Crombez is een leugen. De vlag dekt een andere lading: een politieke agenda om de eigen troepen te mobiliseren in een klimaat van Afgunst. Met als eerste, bedenkelijke dieptepunt de afgunstbelasting op bedrijfswagens. Typisch voor de links-ideologische aanpak is dat ze meer kost dan ze opbrengt. Nu al geven politieke tenoren toe dat de jaloezietaks op bedrijfswagens (gebudgetteerd op 200mio Euro) een slag in het water is door het ineenstorten van de verkoop en de daarmee gepaard gaande daling van BTW ontvangsten. Typisch voor de afgunstaanpak is ook de brutale manier waarop ze werd toegepast. Al wie eigenaar was van een dure wagen zag zich van de ene dag op de andere geconfronteerd met een Voordeel Alle Aard (VAA) dat kon oplopen tot 20.000 Euro PER JAAR (!!). Merkwagens met een traditioneel hoge inruilwaarde werden van de ene dag op de andere onverkoopbaar, tenzij met een gigantisch verlies. De PS/SP.a-regering presteert het nu zelfs om tweedehandswagens hoger te belasten dan de prijs die je er als koper voor hebt betaald. Probeer zulke maatregel/hold up zonder overgangsperiode (!!) bij ambtenaren en ze slaan Brussel kort en klein. Maar de “schadenfreude” bij de linkse doelgroepen over de jaloezietaks op de dikke Mercedes of BMW van de buurman is imméns. En voor John Crombez legt dit bekrompen, nare afgunstklimaat de weg open voor nog meer controle en repressie. 

Eerst moeten (à la Bush) wel enkele fundamentele democratische basisbeginselen opgeruimd worden. Zonder dat iémand ter linkerzijde zich daar druk over maakt. Verblind door afgunst, dol van schadenfreude. Wat dacht u van het aanstellen van ambtenaren met supervolmachten, die over meer macht beschikken dan een rechter. Die zelfs onaangekondigd huiszoekingen mogen uitvoeren bij nacht. Of het ontnemen van het recht op verdediging, zelfs indien er bij de huiszoeking manifest fouten gebeurd zijn. Of van het omkeren van de bewijslast: ondernemers en zelfstandigen zijn niet alleen vogelvrij voor de fiscus, ze zijn schuldig tot ze zelf het tegendeel kunnen bewijzen. Iedereen fraudeur! Zulk fanatisme is zelfs voor medestanders van het goede teveel. Onder andere Professor Maus hield het bij Crombez al na zes weken voor bekeken. De Raad van State maakte brandhout van de aanpak van de nieuwe Staatssecretaris. Ook Vanackere (de man die 1,3 Miljard EURO belastinggeld reserveerde voor de ACW vrienden) fronste even bij zoveel driestheid. Maar Crombez mag verder begaan. Tot de laatste onderneming dit land verlaat. 

In dit vijandige klimaat is de onbehouwen oorlogsretoriek van John “W” Crombez voor veel bedrijven de spreekwoordelijke druppel. Steeds meer bedrijven en ondernemers besluiten om hun activiteiten in België af te bouwen, of indien mogelijk zo snel mogelijk te herlocaliseren. Met andere woorden, ook hier gaat deze linkse aanpak veel meer kosten dan ze ooit zal opbrengen. De aangekondigde 75.000 controles zijn niet alleen een gigantische gesel voor de gecontroleerde bedrijven. Daar moeten ook 75.000 maal tijd en middelen in geïnvesteerd worden die onze bedrijven dus niet productief kunnen aanwenden. België telt een wereldrecord aan belastingsambtenaren per capita, maar zelfs 30.000 man zijn met onze complexe Sinterklaaswetgeving onvoldoende om de job goed te doen. Dat is de échte schande. Maar deze schande, dit juridische en fiscale kluwen ontstond net door de Sinterklaaspolitiek, het subsidie-en doelgroepenbeleid dat de bestaansreden is van de sociaal-democratische partijen. Benieuwd trouwens hoeveel van die 75.000 controles in Brussel zullen gaan plaatsvinden. Brussel is, zoals veel ondernemers na verloop van tijd ervaren, een soort fiscale vrijstaat. Kans op controle in dit establishment nest: quasi nihil. In PS-country gelden ondoorgrondelijke regels.

Diezelfde partijen die nu moord en brand schreeuwen omwille van de “fraude” hebben dat systeem zelf geschapen. Om de fraude te bestrijden beslissen ze elke dag om die in stand te houden. Verlaag de belastingen en schaf subsidies/aftrekposten af en er blijft nog enkel de échte/criminele fraude over. Maar men kiest om het manke, complexe systeem overeind te houden. Vandaar mijn stelling: deze aanpak van Fraudebestrijding is een leugen. Wie nauw toekijkt ziet trouwens dat voor socialisten het bestrijden van beleidskeuzes van andere socialisten zowat een fulltime job is. Freya Vandenbossche heeft een fulltime job aan het aanpassen van de onbetaalbare wetgeving ivm groenestroomcertificaten van haar voorganger Stevaert. Idem voor het Stevaert-concept van “basismobiliteit”: wij betalen 3 miljard euro subsidie per jaar aan de NMBS en nog eens één miljard euro per jaar aan de Lijn. Socialistische bastions. Maar goed, “quand on aime, on ne compte pas”. Gelukkig hebben we als maatschappij geen dringender besognes dan deze linkse troetelkinderen tot het einde van onze dagen met 4 miljard Euro élk jaar overeind te houden.
Idem voor het linkse migratiebeleid dat neerkomt op het importeren van armoede, in ruil voor een linkse stem. Er is geen land ter wereld dat zo met zijn paspoorten leurt. Wat socialisten weer bakken werk geeft voor het bestrijden van de door henzelf veroorzaakte wantoestanden. Creperende daklozen in de koude straten van Brussel, elke winter. Aangezogen door het linkse Sinterklaasbeleid. OCMW voorzitter Yvan Mayeur (PS-BXL) staat er al jaren op te kijken, terwijl de PS elke verstrenging van de asielprocedures blokkeert.
Vandelanotte heeft de handen vol met prijscontrole van energie maar zwijgt zedig over de peperdure distributietarieven van bevriende intercommunales. En wie de factuur voor offshore windenergie van 14 miljard Euro gaat betalen weten we ook al. Hoe de socialisten dat gaan uitleggen is minder duidelijk. Ik neem aan dat Vandelanotte tegen dan interviews zal weigeren, zoals hij nu doet over het Zilverfonds.
In België is nooit iemand van het politiek of financieel establishment verantwoordelijk. We zagen dat met Dexia, Arco, de Total regeling, en ga zo maar door. Aansprakelijkheid en belastingen. Die gelden enkel voor wie niét tot het uitgebreide Belgische Establishment behoort. 

Duidelijk is wel dat de “Strijd tegen Fraude” een héél dankbare bliksemafleider is voor algemene incompetentie en straffeloosheid op zowat elk ander beleidsniveau. Men blijft de realiteit ontkennen.  Als de afgunst maar op peil blijft.

Fraude is een gevolg van een overgereguleerde, overbelaste en stilaan onwerkbare economische omgeving. Men is niét van plan de oorzaken weg te nemen. Die zijn klaar en duidelijk: complexiteit van de fiscaliteit op de eerste plaats, en onwerkbaar hoge nominale tarieven.

Net als Bush creëert Crombez dan maar bijkomende “special forces” om de toepassing van die onrechtvaardige fiscaliteit af te dwingen. Onrechtvaardig omdat de grootste bedrijven net als de geliefde socialistische doelgroepen quasi niks betalen. En een krimpende groep die hier woont, werkt en onderneemt dus drie maal betaalt. De uitgeperste citroenen, zonder enig verweer tegen de rechtsonzekerheid, de fiscale willekeur en de zoveelse retroactieve belasting. Plat belast.

Afgunst jaagt de linkse troepen op, de notie dat de sterkste schouders stilaan bezwijken onder de Belgische lasten en Vlaamse regelneverij is deze mensen geheel vreemd. Het idee dat er dringend meer schouders moeten bijkomenwordt door de beschermde doelgroepen, de verstarde vakbonden en machtige federaties resoluut afgewezen. Non mais, la Solidarité, c’est  pour les autres! Iedereen is het roerend eens dat de ander meer moet betalen. Maar raak niet aan mijn onbetaalbare voorrechten. Groepsegoïsme en verbazend plat materialisme zijn de norm bij een groep die nochtans graag kokketeert met haar morele superioriteit.

John Crombez gedraagt zich als een chirurg die amputaties uitvoert met een cirkelzaag. Zijn politieke achterban vindt dat geweldig en hen kan het niet schelen hoeveel patiënten de ingreep niet overleven. De Staatssecretaris ontbeert een minimale voeling met het bedrijfsleven. Hij spendeerde zijn ganse carriere in de veilige bescherming van het onwaarschijnlijk voordelige Belgische ambtenarenstatuut. Hij is door het enthousiasme voor zijn fanatieke Strijd ondertussen de held voor de linkse crowd die al evenmin enig benul heeft wat het betekent om in Belgie te ondernemen, zijn doelgroep kent het verschil niet tussen een btw nummer en een telefoonnummer. 

Naleving van deze manke wetgeving afdwingen in de hypercompetitieve ondernemersomgeving van vandaag is alsof je een zwaarzieke patient zou verplichten om een triathlon te lopen “omdat sport gezond is”. De patiënt overleeft dat niet.

In de advertentie voor de aanwerving van de elitetroepen van Crombez staat dat ze “in bepaalde omstandigheden” een wapen mogen dragen. Maar dat zal u, na het lezen van al het voorgaande, niet meer verwonderen.

Benieuwd hoe de geschiedenis over deze episode zal oordelen. Bush liet een economische en politieke puinhoop achter waar Obama vandaag nog de gevolgen van draagt.

Als de volgende generatie de analyse maakt vraag ik me af of ze hier gaan willen blijven en generaties lang deze puinhoop van schuldslavernij opruimen. 

Zei Maggie De Block daar iets over “een erfenis weigeren”?  Dit lijkt me niet langer een dwaze optie.